Κι όμως κάποτε έρχεται το τέλος. Στη μνήμη του Παναγιώτη Αραμπατζή

Του  Κώστα Γκουντάρα

Κάποια στιγμή οι γραμμές ξεθωριάζουν και χάνονται από την οθόνη της ζωής, τα λουλούδια χάνουν το έντονο χρώμα τους και αρχίζουν να παίρνουν το χρώμα της επερχόμενης φθοράς, οι ζωντανοί οργανισμοί αποχωρίζονται σιγά-σιγά απ’ ό,τι η ζωή τους χάρισε, αποπληρώνοντας έτσι την οφειλή τους, για την πορεία τους, τα επιτεύγματά τους και την προσφορά τους.  Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο παίρνουν τη θέση τους στον κύκλο των χρησίμων στο χώρο που έζησαν.  Αν πλησίασαν και άγγιξαν το σφυγμό, τον παλμό και την ανθρώπινη ομορφιά, θ’ αποδειχτεί και θα φανεί.  Το σήμαντρο της προσωπικής αγρυπνίας αφυπνίζει τις κοιμισμένες  συνειδήσεις και καλεί σε στράτευση πάνω στην ακοίμητη έπαλξη του
χρέους. Αυτή η γλυκύτατη αρμονία είναι απαραίτητη για όλους. Κι όταν φεύγουν αγαπημένα πρόσωπα, φίλοι, δεν χάνονται, γιατί ποτέ δεν φεύγουν από κοντά μας. Παραμένουν στη θύμησή μας, παραμένουν πάντα μαζί μας. Οι λέξεις, μερικές φορές, μοιάζουν φτωχές, όταν πρέπει να καταγράψουν συναισθήματα και σκέψεις που αφορούν σε ανθρώπους τόσο σπάνιους. Κάθε άνθρωπος έχει και μια ιστορία να πει, να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές, συζητήσεις, πράξεις κλπ και όποιος τον θυμάται και θα τον θυμάται, θα το κάνει ακριβώς γι’  αυτό.

Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν θαυμασμό. Θέλετε η καταγωγή, θέλετε το περιβάλλον, θέλετε η μόρφωση. Ξεχνούν πάντως τα όποια προβλήματα τους απασχολούν, προκειμένου να γίνονται αποδοτικοί. Καλομίλητος, πειθαρχημένος, υπομονετικός, αλλά με χιούμορ που ενέπνεε σεβασμό, δυναμικός, ανιδιοτελής, υποστηρικτικός, περήφανος, επιβλητικός, υπέροχος άνθρωπος μέχρι το τέλος. Μεγάλη ψυχή, σπουδαίο μυαλό.

 Έτσι έφυγε  από τη ζωή ο Παναγιώτης Αραμπατζής, ένας ξεχωριστός άνθρωπος και ένας σπουδαίος Δάσκαλος. Για τον Παναγιώτη Αραμπατζή ο θάνατος δεν σήμανε τον ξεχασμό του. Δεν σβήνει ποτέ το απλό, το ωραίο, το αληθινό. Πέταξε προς το αιώνιο φως. Εκεί που ανήκει. Ξεκίνησε το ταξίδι στα αστέρια, γιατί υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους της περιοχής μας και παράδειγμα ανθρωπιάς για όσους τον ενθυμούνται και είχαν την χαρά να τον αποκαλούν «Δάσκαλε». Και σαν ήθελες να πάρεις ή να «κλέψεις» κάτι από τις σκέψεις του, δεν είχες παρά να τον κοιτάς στα μάτια και να ακούς τον ψίθυρο της καρδιάς του κι αυτός δεν θα σου το αρνιότανε ποτέ αυτό, γιατί μέσα του ξεχείλιζε τόσο η καλοσύνη, όσο και η προσφορά. Ο γλυκασμός της ψυχής του αρμονία των συμμετρικών χαρακτηριστικών του ήρεμου προσώπου του και η ζεστασιά της ματιάς του πυγολαμπίδα ελπίδας. Σε καθήλωνε με την αντιμετώπισή του και το μεστό του λόγο. Πάντα ήρεμος και ελπιδοφόρος. Φτωχότερη είναι εδώ και μέρες η κοινωνία της περιοχής μας, αφού ένας ακόμη άνθρωπος της εκπαίδευσης και της προσφοράς, ένας άνθρωπος δοτικός, «έφυγε» από τη ζωή πλήρης ημερών, στα 89 του, βάζοντας σε σκέψεις και φιλοσοφική διάθεση  συγγενείς, φίλους, γνωστούς και τον εκπαιδευτικό κόσμο τον οποίο και υπηρέτησε με αφοσίωση.

Με αυτά, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά - προσόντα θα ξεκινήσει πριν από 48 ακριβώς χρόνια όταν η Πολιτεία του εμπιστεύθηκε τη δημιουργία και συγκρότηση της Τεχνικής Εκπαίδευσης στην περιοχή Αλμυρού. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1976, σχ. ετ. 1976-77, δημιουργούνται οι Δημόσιες Τεχνικές Σχολές (Κατωτέρα Τεχνική Σχολή και η Μέση Τεχνική Σχολή) Αλμυρού. Σε γραφείο που προσωρινά παραχώρησε ο Δήμος Αλμυρού υπογράφεται, την παραπάνω ημερομηνία, το πρακτικό με το οποίο αναλαμβάνει υπεύθυνος, ως Διευθυντής ο Παναγιώτης Αραμπατζής προερχόμενος από την Μέση Τεχνική Σχολή Βόλου (Πράξη 15 Σεπ 1976). Ακολούθως οι Σχολές αυτές γίνονται Τ.Ε.Λ. (Σχ. Έτος 1977-78 για να συνενωθούν αργότερα σε Τ.Ε.Ε. και σήμερα ΕΠΑΛ) και ο Παναγιώτης Αραμπατζής Υποδιευθυντής, ενώ τα πρώτα δύο χρόνια από την ίδρυση των ΙΕΚ ανέλαβε Διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Αυτή θα γίνει το σχ. έτος 2001-2002 και συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο του 2001.
Στο επαγγελματικό μονοπάτι που διάλεξε υπήρξε ένας θερμουργός δάσκαλος που ήξερε να μπολιάζει πολλά στις παιδικές  ψυχές και μαζί με την αγάπη για τα μαθήματα είχε το ρόλο του «καθοδηγητή» και του «πατέρα» για πολλές γενιές παιδιών, όντας επί χρόνια δάσκαλος στην Τεχνική Εκπαίδευση στα σχολεία της πόλης μας. Παντού εκεί, παντού μπροστά τους, παντού συμβουλευτικός. Μια γνήσια «αρπάχτρα», (προσωνύμιο των μαθητών) και όσα έμαθαν κοντά του θα τους σημαδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Πολύ ωραίος και ζεστός άνθρωπος, με μεγάλες και πολλές ευαισθησίες. Εκπαιδευτικός απ’ αυτούς που ακόμη και σήμερα χτίζουν σχολειά και ατσαλώνουν καρδιές.

Υπήρξε στοργικός σύζυγος της άξιας και θυσιαστικώς σταθείσης πλησίον αυτού Ειρήνης το γένος Σιμοπούλου, εξ Ευξεινουπόλεως, µετά της οποίας ένωσε αρµονικά τον αγέρα της Ανατολικής Ρωμυλίας, της καταγωγής της, µετά των ζεφύρων του κόλπου του Αλμυρού, εξ ων γεννήθηκαν ένας γιός και μια θυγατέρα και εξ αυτών ένας εγγονός και μια εγγονή. Αγαπηµένος  Πατέρας και προστάτης και στοργικότατος παππούς.

Υπήρξε άνθρωπος ολοκληρωµένος, ήπιος χαρακτήρας, αυτοθυσιαστικός, υποδειγµατικὸς φίλος και συνεργάτης, συγχωρητικὸς και άκακος, άδολος, αγνός, συγκαταβατικός και ταπεινόφρων. Είχε συγκερασμένη πείρα και γνώση σοφού ανθρώπου. Όχι όπως τη νομίζει ο κόσμος. Δεν είναι η σοφία των βιβλίων. Είναι το καταστάλαγμα της ζωής εκείνων που κράτησαν υψωμένες τις κεραίες της ψυχής τους και συνέλαβαν τις ουράνιες επιταγές. Τις πέρασαν από την καρδιά τους και τις πρόσφεραν σαν χάρισμα στον καθένα μας. Για να μιλούν μέσα μας με τον απαλό τόνο της αύρας, με το μυστικό ψίθυρό τους· καθώς σαν πρωϊνές δροσοστάλες θα μας ζωογονούν στην καυτή συχνά έρημο της καθημερινής μας ζωής.

Τα πολλά και σπάνια προσόντα και τάλαντά του δεν κράτησε ζηλοτύπως για τον εαυτό του. Δίδασκε με τον τρόπο του µέχρις εσχάτων.

Είναι αλήθεια πως ο θάνατος σφίγγει τις καρδιές μας, γιατί μόνο η μνήμη μπορεί πλέον να τον προσεγγίσει.  Δεν έχει, βέβαια, νόημα να αναζητεί κανείς εξηγήσεις. Ούτε να προσπαθεί να δικαιολογήσει το γιατί. Εκείνος που κινεί τα νήματα από εκεί ψηλά δε μας αφήνει περιθώρια να καταλάβουμε τις προθέσεις του, φέρνοντάς μας ενώπιον της συνειδητοποίησης της θνητότητας και του περιορισμένου χρόνου που μας έχει δοθεί, για να αφήσουμε το στίγμα μας στον τόπο και τους ανθρώπους. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και ο σκοπός παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο, ανεξήγητο και γριφώδες. Τόσο όσο η ίδια η ζωή και ο θάνατος.

Καλό ταξίδι, στοχαστή, δάσκαλε, ξάδελφε. Μας χάρισες την παρουσία σου, την αγάπη σου, τη γαλήνη σου, την καλοσύνη σου, τη δημιουργικότητά σου, την προσφορά σου, χρόνο από τη ζωή σου, καθώς πολλά καλοκαίρια «αλωνίζαμε», με τις εκδρομές του Χορευτικού Ομίλου την Ευρώπη. Μας χάρισες τη σεμνότητα σου, μας δίδαξες πώς θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Και αυτή είναι η πιο μεγάλη κληρονομιά που μας άφησες. Και για να διατυπώσω έναν σύντοµο επιτάφιο, λαµπρότερη και πανηγυρική η τιµὴ της εξόδου σου από την ζωή  παρά ότι ήταν η είσοδός σου σ᾿ αυτήν.

Είθε ο αρχηγός των Αγγέλων, ο ιλαρός και χαρούμενος Μιχαήλ, να οδηγήσει την ψυχή σου, όπως πιστεύουμε, στο Θεϊκό Νυμφώνα, να τύχεις του στεφάνου της δικαιοσύνης, της δόξας των εκλεκτών του Κυρίου και Άγγελοι καλλικέλαδοι και µελῳδίες  ουράνιες να συνοδεύουν την ανάβασή σου και τον δοξασµόν.

Αιωνία και αγήρως η µνήµη!

Καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση.

(Σημ. Ταπεινά προτείνουμε στη μνήμη του Παναγιώτη Αραμπατζή που τόσα έκανε για το στήσιμο της Τεχνικής Εκπαίδευσης στον Αλμυρό να δοθεί το όνομά του σε κάποιο χώρο ή αίθουσα του ΕΠΑΛ, πχ «Εργαστήριο Παναγιώτης Αραμπατζής». Αυτό βέβαια είναι θέμα Διεύθυνσης και  Συλλόγου Καθηγητών του Σχολείου την κρίση των οποίων σεβόμαστε. Τα στοιχεία για τον εκλιπόντα μας δόθηκαν από τον Τομεάρχη του Α΄ ΣΕΚ)